In een wereld als deze, met overmatige prikkels, snelheden en stress op elke hoek, is het niet gek dat we ons vaak overweldigd, geïrriteerd, moe, gestrest of geleefd voelen. De populariteit van mindfulness is niet voor niks de pan uit gerezen en de yoga klasjes zitten met de dag voller. Toch kan het zo zijn dat -ondanks alle mindfulness, persoonlijke ontwikkeling en coaching sessies- je blijft zitten met een emotionele disbalans. Het gevoel dat je hier niet thuishoort, het gevoel dat je niet wordt gewaardeerd of misschien zelfs een constante angst en anxiety voor nouja.. bijna alles. Dan kan het probleem veel dieper en verder liggen dan je je misschien realiseert. Vooral veel vrouwen schijnen last te hebben van dit gevoel en eigenlijk is dat niet zo heel gek. Uit onderzoek blijkt namelijk dat je emotioneel trauma van je voorouders kunt erven. En als je de geschiedenis van de 'vrouw' er bij pakt (of zelfs nog de huidige situatie van veel vrouwen in niet-westerse landen) zit de onderdrukking en vervolging, heel diep.
Een fysiek lichaam en emotioneel lichaam
Nieuwe ontdekkingen in de epigenetica halen krantenkoppen. Want naar een fysiek lichaam hebben we ook een emotioneel lichaam. Wanneer je emoties niet los kunt laten, onderdrukt of wanneer ze 'chronisch' zijn, nemen deze plaats in je fysieke lijf en kunnen deze je onwijs ziek maken. (denk aan chronische stress, depressies, burn-outs en dus ook trauma's). Het is dus eigenlijk heel logisch, dat we naast alleen het bekende DNA ook onze emotionele staten, doorgeven aan onze kinderen.
Het begon niet bij jou, maar bij je voorouders
Ik las voor het eerst over het erven van trauma's in het boek 'Witch' van Lisa Lister, waarin ze iets dieper ingaat op de vervolgingen van heksen en vrouwen en de trauma's die daarmee doorgegeven werden. En ja, dit zette me aan het denken. Niet alleen over die diepe wonden die vrouwen met zich meedragen, maar ook wat dichter bij huis. Want naast het feit dat ik en mijn broer bijvoorbeeld heel veel -hele leuke- persoonlijkheidstrekjes van onze ouders hebben overgenomen, besefte ik me dat wij ook iets veel diepers hebben meegekregen.
Zonder verder in te gaan op de geschiedenis van mijn familie, besefte ik dat wij inderdaad trauma's hebben ge-erft en dit overduidelijk effect heeft op hoe wij reageren op dingen, ons uiten (of niet uiten) en hoe dit -zonder dat je het al die jaren door hebt gehad- een onwijze rol speelt in je leven.
Ik heb daarom een aantal stukken uit het boek 'It Didn't Start with You' (How Inherited Family Trauma Shapes Who We Are and How to End the Cycle) van Mark Wolynn (die ik online kon vinden) gelezen. En hierin komen onder anderen neurowetenschappers en psychiaters (gespecialiseerd in trauma verwerking en PTSD) aan het woord en vertellen hoe de oorzaak van onze gevoelens niet altijd ligt binnen onze directe levenservaring of in chemische (dis)balans in onze hersenen - maar in het leven van onze ouders, grootouders en zelfs overgrootouders.
'Even if the person who suffered the original trauma has died, or the story has been forgotten or silenced, memory and feelings can live on. These emotional legacies are often hidden, encoded in everything from gene expression to everyday language, and they play a far greater role in our emotional and physical health than has ever before been understood.'
De pijn van onze ouders en grootouders - hun angsten, hun woede, hun verdriet, hun shutdowns - kunnen dus allemaal onbewust de onze worden. Een erfenis die we ook weer door kunnen geven. En dat zonder dat we beseffen dat het eigenlijk gebeurd. In feite, denken we zelfs vaak dat het allemaal aan onszelf ligt. Dat er iets mis is met ons, dat er iets 'kapot is' in ons, omdat we geen verklaring kunnen geven voor de angst, anxiety of depressieve gevoelens.
Als we hier dus niet mee dealen, kunnen we dus mentaal, maar ook fysiek, onwijs ziek worden. Bizar interessant vind ik dit onderwerp dus. En ik ging een beetje op onderzoek uit om uit te vogelen wat je kunt doen om een cyclus van 'trauma's doorgeven' kunt doorbreken.
Note: Hoi, jullie kennen me ondertussen, ik ben geen expert! Maar verdiep me wel graag in interessante shit als dit. Dus.. ik heb wat tips gevonden.. maar ik raad uiteraard aan, als je hier meer over wilt weten, dat je zelf ook even op onderzoek uitgaat! :D
Hoe kun je geërfde trauma's healen?
Je kunt geërfde trauma's healen. En soms kost het onwijs veel energie én wat hulp van buitenaf. Maar als je eerst zelf wilt ontdekken hoe of wat voor effect trauma's uit je familie op jou hebben, kun je de onderstaande punten doorlopen.
1. Heal jezelf eerst.
Oké, het lijkt me vrij logisch dat je je eigen volgepropte rugzak eerst even gaat doorzoeken en opruimen. Want zo maak je wat meer ruimte. Ik bijvoorbeeld na het open ritsen en omkiepen van die travelbag een hoop van mijn eigen problemen op kunnen lossen door überhaupt eerst te erkennen dat ze er zijn en hulp te zoeken. En nu er wat ruimte in die rugzak is, zie ik ineens weer helder. Ik zie hoe ik me gedraag en hoe ik reageer op situaties. En dit kan ik allemaal 'zonder judgement' van een afstandje bekijken en daar kan ik van leren. Er is weer ruimte om te zien wat er in mijn brein en geest gebeurt. Belangrijk, want alleen zo kun je zien waar bepaalde gedachten of gedragingen vandaan komen. En wanneer je ze kunt zien, kun je beginnen met ze te veranderen of zelfs te genezen.
2. Schud een keer aan je stamboom en kijk wat eruit valt.
Zijn er familie geheimen? Zijn er verhalen die niet werden verteld? Welke trauma's zijn nooit volledig genezen? Het kan belangrijk zijn om deze dingen te weten, vooral als we onbewust trauma's of elementen ervan herbeleven die niet van ons zijn.
3. Praat erover
Praat erover met je ouders, je grootouders of zelfs je kinderen. Als je praat over trauma's kunnen er (onbewust) verbanden gelegd worden en kan dit trauma een plekje krijgen. Als je het verleden negeert, it will come back to haunt you! Maar als je het verkent, hoeft het zich niet altijd te herhalen. We kunnen de cyclus doorbreken.
Bronnen:
Comments